به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی افپک، پنجاه سال پیش، افغانستان یکی از محبوب‌ترین مقاصد گردشگری برای ایرانیان در ایام نوروز بود. در آن زمان، روابط فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی میان دو کشور به‌قدری نزدیک بود که افغانستان برای بسیاری از ایرانیان به‌ویژه در تعطیلات نوروز، مقصدی جذاب و جذابیت‌ساز بود.
در دهه ۱۳۵۰، کابل، هرات، مزار شریف و مناطق کوهستانی افغانستان با چشم‌اندازهای طبیعی زیبا، تاریخ غنی و فرهنگ باستانی‌اش، جایگاه ویژه‌ای در میان گردشگران ایرانی داشت. ایرانیان برای تفریح و آشنایی با تمدن‌های کهن، به‌ویژه به کابل می‌رفتند که در آن زمان به عنوان پایتخت فرهنگی و گردشگری افغانستان شناخته می‌شد.
همچنین، شاهراه‌هایی که از ایران به افغانستان می‌رفتند، تسهیلات زیادی را برای مسافران فراهم می‌آوردند. ترانزیت آسان، امنیت نسبی و میزبانی گرم مردم افغانستان موجب می‌شد که سفر به این کشور بسیار لذت‌بخش باشد.
در آن زمان، هتل‌ها و مکان‌های اقامتی در کابل و دیگر شهرهای افغانستان با امکانات قابل‌قبول برای ایرانیان آماده بودند. بسیاری از گردشگران ایرانی در تعطیلات نوروز، سفر به هتل‌های افسانه‌ای کابل یا دیگر مراکز توریستی را ترجیح می‌دادند.
هرات که به عنوان “پاریس شرق” شناخته می‌شد، دیگر مقصد گردشگری محبوب ایرانیان بود. این شهر تاریخی با آثار تاریخی و بناهای باستانی مانند آرامگاه خواجه عبدالله انصاری و مسجد جامع هرات، همواره مورد توجه ایرانیان علاقه‌مند به تاریخ و فرهنگ اسلامی قرار داشت.
در این سال‌ها، ایران و افغانستان ارتباطات اقتصادی و تجاری گسترده‌ای داشتند که موجب تسهیل رفت‌وآمد میان دو کشور می‌شد. در واقع، بسیاری از ایرانیان از طریق روابط تجاری با افغانستان آشنا می‌شدند و این آشنایی زمینه‌ساز سفرهای فرهنگی و گردشگری می‌شد.
پایانه‌های مرزی، مانند مرز اسلام‌قلعه در غرب ایران، ارتباطات تجاری و سفرهای گردشگری را تسهیل می‌کردند. ایرانیان به راحتی می‌توانستند از طریق این مرزها به افغانستان سفر کرده و از جاذبه‌های توریستی آن بهره‌مند شوند.
در دهه ۱۳۵۰، افغان‌ها نیز با گردشگری ایرانیان بسیار موافق بودند. آن‌ها همواره از میزبانی گردشگران ایرانی استقبال می‌کردند و این امر موجب تحکیم روابط دوستانه میان دو ملت می‌شد. گردشگران ایرانی می‌توانستند با غذاها، رسوم و مهمان‌نوازی‌های منحصر به‌فرد افغانستان آشنا شوند.
از دیگر عواملی که باعث جذب گردشگران ایرانی به افغانستان می‌شد، فرهنگ مشابه و نزدیکی زبان‌های فارسی دری و فارسی بود که موجب می‌شد ارتباط میان گردشگران ایرانی و مردم افغانستان بسیار راحت و طبیعی باشد.
در دهه ۱۳۵۰، علاوه بر کابل و هرات، مناطق کوهستانی افغانستان نیز یکی از مقاصد جذاب برای ایرانیان بودند. بسیاری از ایرانیان برای لذت بردن از طبیعت بکر و کوهستان‌های سرسبز افغانستان، مانند مناطق پامیر و هندوکش، به این کشور سفر می‌کردند.
یکی از جاذبه‌های مهم برای گردشگران ایرانی، آشنایی با زندگی روزمره مردم افغانستان بود. بسیاری از ایرانیان به‌ویژه در مناطق روستایی افغانستان، از زندگی سنتی مردم این کشور بازدید می‌کردند و با هنرهای دستی، پوشاک و غذاهای محلی آشنا می‌شدند.
در آن زمان، حضور ایرانیان در افغانستان به‌عنوان یک فرهنگ‌گردی برای افغان‌ها نیز خوشایند بود. مردم افغانستان علاقه زیادی به ارتباط با همسایگان خود داشتند و از مهمان‌نوازی ایرانیان استقبال می‌کردند.
در همین زمان، جشن‌های نوروزی در افغانستان با حضور گردشگران ایرانی برگزار می‌شد که یکی از بزرگ‌ترین رویدادهای فرهنگی سالانه محسوب می‌شد. این جشن‌ها که در کابل و دیگر شهرهای بزرگ افغانستان برگزار می‌شدند، به‌ویژه از لحاظ فرهنگی، جذابیت زیادی برای ایرانیان داشت.
با وجود محبوبیت این سفرها، وضعیت سیاسی و امنیتی افغانستان در دهه ۱۳۶۰ دستخوش تغییرات بزرگ شد که باعث کاهش چشمگیر گردشگری میان ایران و افغانستان شد. حمله شوروی به افغانستان و سپس جنگ‌های داخلی و ظهور طالبان، باعث شد تا سفر ایرانیان به افغانستان به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای کاهش یابد.
این تغییرات به‌ویژه از دهه ۱۳۶۰ به‌بعد، برای ایرانیانی که به دنبال کشف فرهنگ‌های جدید و تجربه سفرهای خارجی بودند، موجب دلسردی شد. امنیت پایین و وضعیت سیاسی ناپایدار، سفر به افغانستان را برای ایرانیان به امری دشوار و غیرممکن تبدیل کرد.
انتهای پیام
